Zaparcie się apostoła Piotra

(wg obrazu Rembrandta van Rijn)

Oficer ściągnął z głowy hełm i rzucił miecz na stół	a d a G a
Po twarzy jego ściekał pot miał oczy bez wyrazu	a d a G a
Wykonał rozkaz kogo trzeba kajdankami skuł	a d a G C
I wydał rozkaz odprowadzić pod zdwojoną strażą	C d a G a

Już był w porządku przed nim stał wysoki godny starzec	a d a G a
Twarz miał łagodną czysty wzrok nie spuszczał oczu w dół	a d a G a
Żołdak oświetlał z bliska tę najniezwyklejszą z twarzy	a d a G C
I światło drżało bowiem prostak bojaźń przed nią czuł	C d a G a

— Ty byłeś z nim?	a d
Oficer zauważa	d a
Lecz starzec wypiera szczerze się	d a
— Ja? Na Jowisza! Nie!	G a

Odprowadzany więzień stanął stanęła jego straż	a d a G a
Przebyli parę kroków już więc razem stali w cieniu	a d a G a
Odwrócił się i wszyscy zobaczyli jego twarz	a d a G C
Na której nikt nie dostrzegł ani śladu zaskoczenia	C d a G a

A starzec milczał słychać w krąg płonących świec skwierczenie	a d a G a
Oficer szarpie czarny zarost myśli tchórz i łgarz	a d a G a
I czuje jak pod zbroją już potnieją mu golenie	a d a G C
Tym szybciej chce zakończyć sprawę pyta jeszcze raz	C d a G a

— Więc byłeś z nim!	a d
Mam świadków potwierdzenie?	d a
Lecz starzec znów szczerze wypiera się	d a
— Mówiłem już że nie.	G a

Oficer jest już łysy tam gdzie hełm obciera głowę	a d a G a
Na ciele odciśnięty ma surowy zbroi wzór	a d a G a
I tylu z niego śmiało się że oficerskie słowo	a d a G C
Potrafi bez sprzeciwu zaprowadzić go pod sznur	C d a G a

Dam jeszcze jedną szansę mu i zamknę próżny spór	a d a G a
Bunt już się skończył więc wypuszczę go stąd tak czy owak	a d a G a
Niegroźny dla imperium taki bez honoru tchórz	a d a G C
Który wypiera wodza się by życie móc zachować	C d a G a

Więc byłeś z nim!	a d
Już nie męcz mnie —	d a
W zaparciu swoim godny starzec trwa	d a
Wiedząc że żołnierz myli się	d a
Choć niby rację ma	G a

Wiedząc że żołnierz myli się	d a
Choć niby rację ma	G a