Widzenie
| Widzę normalny kraj - | e e/Fis e |
| Brzozy, cerkiew, rzeka | e/Fis C/G e |
| Nad rzeką olchowy gaj, | e e/Fis e |
| Dar Boga dla człowieka. | e/Fis C h |
| Wiatrem wędruje dzwon | e e/Fis e |
| Zrodzony w gliny grudzie | e/Fis C/G e |
| I oto ze wszystkich stron | e e/Fis e |
| Idą normalni ludzie. | e/Fis C h |
| Mówią to, co mówili | G D C h |
| Nikt ich za to nie gani. | C h e |
| Myślą to, co myśleli | G D G a |
| Nikt nie myśli za nich. | C h |
| I widzę jedno z miast | e e/Fis e |
| W jego mrówczej strukturze, | e/Fis C/G e |
| W otwartym oknie blask | e e/Fis e |
| I drzwi otwarte w murze. | e/Fis C h |
| Za drzwiami pokój, stół, | e e/Fis e |
| Na ścianach starzy mistrzowie, | e/Fis C/G e |
| Za stołem - jakbym czuł - | e e/Fis e |
| Siedzi normalny człowiek. | e/Fis C h |
| I mówi to, co mówił | G D C h |
| Wcale nie boi się tego. | C h e |
| I myśli to, co myślał | G D G a |
| I nie ma w tym nic złego. | C h |
| I widzę drogę w kres | e e/Fis e |
| Za koło horyzontu, | e/Fis C/G e |
| Nie dziwiąc się, że tak jest | e e/Fis e |
| Jak powinno być od początku. | e/Fis C h |
| Więc chwyta mnie jeden - z Nich | e e/Fis e |
| I w oczy drwiąco patrzy: | e/Fis C/G e |
| - Obudź się no, te - psych! | e e/Fis e |
| I daje mi zastrzyk. | e/Fis C h |
| Potem, normalna rzecz, | G D C h |
| Do łóżka mnie przywiąże. | C h e |
| Chciałbym znów zasnąć, lecz | G D G a |
| Za snem - już nie nadążę. | C h |