Straszny rwetes, bracie ośle...
| – Straszny rwetes, bracie ośle, |
| Przecież późna to godzina – |
| Żuje słowa wół wyniośle, |
| Aż mu z pyska kapie ślina. |
| – Ludzka wrzawa, bracie wole, |
| Ma dodawać animuszu – |
| Kiwa osioł łbem z wigorem, |
| Aż mu pchły spadają z uszu. |
| Patrzcie ludy |
| Jakie cudy, |
| Słyszcie wołka i osiołka, |
| Człeczym głosem |
| Nad swym losem |
| Rozprawia żywiołka! |
| – Czy cię bracie nie zadziwia |
| Ludzka mowa w naszych pyskach? – |
| Wół rogaty łeb przekrzywia |
| I okrągłym okiem błyska. |
| Zamiast rozum wołu zgłębiać, |
| Osioł nos zagłębił w żłobie |
| – Każdy znajdzie język w gębie, |
| Jeśli ma coś na wątrobie! |
| Patrzcie ludy |
| Jakie cudy, |
| Słyszcie wołka i osiołka, |
| Człeczym głosem |
| Nad swym losem |
| Rozprawia żywiołka! |
| – Lecz coś przecież być w tym musi, |
| Że stajenka cała w blaskach – |
| Wół ogonem muchy dusi |
| I jęzorem głośno mlaska. |
| – Ludzkie śpiewy, ludzkie fety |
| Bracie wole – nasza strata. |
| Ciebie zarżną na kotlety, |
| Mnie zaprzęgną do kierata. |
| Patrzcie ludy |
| Jakie cudy, |
| Słyszcie wołka i osiołka, |
| Człeczym głosem |
| Nad swym losem |
| Rozprawia żywiołka! |
| A Dzieciątko na zwierzątka |
| Jasnym oczkiem swym spojrzało – |
| Los człowieka, los bydlątka |
| Zrozumiało, zapłakało… |