Robinson Crusoe
| (wg D. Defoe) | |
| Wrzucił mnie na tę wyspę los | a G a E |
| Za karę albo ku przestrodze. | a E a |
| Z małych radości, prac i trosk | a G a E |
| Stworzyłem świat z którym się godzę. | a E a |
| Znam pory roku, kwitnień czas, | E a |
| Przypływów i odpływów poziom, | G C |
| Rytm w którym żyło czworo nas — | A7 d |
| Ja, pies, papuga, stary kozioł. | H E |
| Rytm w którym żyło czworo nas — | a G a d |
| Ja, pies, papuga, stary kozioł. | a E a E a |
| Aż w życie moje wtargnął strach, | a G a E |
| Rozpacz i drżenie w całym ciele, | a E a |
| Gdym ujrzał krwią nasiąkły piach, | a G a E |
| Ślad stopy, czaszkę i piszczele. | a E a |
| Tak więc się kończy każdy ład | E a |
| W tych sypkich resztkach sens szyderczy | G C |
| Czemu akurat ten mój świat, | A7 d |
| Za swój uznali ludożercy? | H E |
| Czemu akurat ten mój świat, | a G a d |
| Za swój uznali ludożercy? | a E a E a |
| Odtąd zaszyty w duszny gąszcz | a G a E |
| Patrzę wstrząśnięty, oniemiały, | a E a |
| Jak mięsem nowych ofiar wciąż | a G a E |
| Sycą się dzikie rytuały. | a E a |
| Nie strzeże mnie już puszczy mrok, | E a |
| Bezpieczne ścieżki nikną w złudzie | G C |
| Gdy pytam Boga wznosząc wzrok | A7 d |
| Czy ja i oni — my — to ludzie? | H E |
| Gdy pytam Boga wznosząc wzrok | a G a d |
| Czy ja i oni — my — to ludzie? | a E a E a |
| Tak bym zwątpienia pełen stał | a G a E |
| I na stworzenia cud pomstował | a E a |
| Gdyby nie to, że los mi dał | a G a E |
| Choć jedną z ofiar uratować. | a E a |
| I trwamy w lęku, który zna | E a |
| Dusz naszych najciemniejsze strony | G C |
| Kozioł, papuga, pies i ja | A7 d |
| I jeden człowiek ocalony. | H E |
| Kozioł, papuga, pies i ja | a G a d |
| I jeden człowiek ocalony. | a E a E a |