Powódź
| Domy z ludzi wypłukane | a |
| Drzew korzenie w niebo sterczą | a |
| Zaczepił się o most zerwany | a |
| Trup psa ze sparszywiałą sierścią | a |
| Ale wszystko jest jak trzeba | a d a |
| Pejzaż jak umyty stół | d a e a |
| Pod czerwoną szmatą nieba - | a d a |
| Muł | a |
| Chór ponurych rybaków w nim kroczy | a |
| Wyławiają ogłuszone ryby | a |
| Niosą kosze wytrzeszczonych oczu | a |
| Nie wierzących, że to nie na niby | a |
| A tu wszystko jest jak trzeba | a d a |
| Pejzaż jak umyty stół | d a e a |
| Pod czerwoną szmatą nieba - | a d a |
| Muł | a |
| Ktoś ten muł w bród przejść się stara | a |
| Jakby muł mógł być czegoś bramą | a |
| Po co trud ten i skąd ta wiara | a |
| Teraz wszędzie jest już tak samo | a |
| Teraz wszędzie jest jak trzeba | a d a |
| Pejzaż jak umyty stół | d a e a |
| Pod czerwoną szmatą nieba - | a d a |
| Muł | a |
| I unoszą się nad nim ptaki | a |
| Kto tam mówi, że każdy tu więźniem | a |
| Wolny lot - komu zbrzydły robaki | a |
| Ale kto usiądzie - ugrzęźnie! | a |
| Tutaj wszędzie jest jak trzeba | a d a |
| Pejzaż jak umyty stół | d a e a |
| Pod czerwoną szmatą nieba - | a d a |
| Muł | a |
| Wieją wiatry, schnie muł na kamień | a |
| Po szczelinach kiełkuje coś znowu | a |
| Ale z ziemi się nie wyłamie | a |
| Nim wyrośnie - znów przyjdzie powódź | a |
| Zmyje wszystko w bełkot i w chlupot | a d a |
| W pejzaż jak umyty blat | d a e a |
| A tymczasem pod ciężką skorupą | a d a |
| - Świat. | a |