Potępienie rozkoszy

Rzecz to powszechna dosyć	a
W heterogennych sferach	a
Że jemu coś się wznosi,	d
A jej się coś otwiera.	a
Czy temu winien Księżyc,	E
Czy tym się żywią dzieje -	E
Że jemu coś się pręży,	a
A jej coś wilgotnieje?	a

Choć może dość niesmacznie	d7
Zagłębiać się w te treści -	d7
Kiedy już on z nią zacznie	E7
- Ona go w sobie zmieści.	E7
I krzycząc wniebogłosy	F
W ud go pochwyci kleszcze...	C0 E
On wkrótce ma już dosyć,	a
A ona wciąż chce jeszcze.	F E7 a (E)

We wstydzie potem brodzi	a
I On i Ona - troszkę,	a
Bo przecież nie uchodzi	d
Znać na tym świecie rozkosz.	a
Bo kiedy raz jej już się	E
Poddało i zaznało,	E
To potem znów się musi	a
I ciągle im za mało.	a

A świat ten, wszyscy wiedzą,	d7
Nie dla rozkoszy stworzon -	d7
Bo jest wieczności miedzą,	E7
Uprzężą i obrożą.	E7
Kieratem i wędzidłem,	F
Nieodkupioną męką -	C0 E
Wiedz o tym, gdy w malignie	a
Po rozkosz sięgniesz ręką.	F E7 a (E)

Poznałem ten dylemat	a
I nieraz w nocy krzyczę -	a
Gdy sił na rozkosz nie mam,	d
Na wieczność już nie liczę.	a
Lecz żyć z nadzieją - znośnie,	F
I na nią chwile trwonię -	C0 E
Że we mnie coś urośnie	a
I znów mnie coś pochłonie!	F E7 a (E)