Pan Podbipięta

- Krwi, krwi, krwi! - krzyczał pan Zagłoba	h A h h A h
Na widok trupa pana Podbipięty	A Fis7
- Krwi! - zawrzasnęła zbaraska załoga	h A h h A h
A Litwin chwiał się, do belek przybity	A D
Święty Sebastian strzałami przeszyty	e h
Słodki, niewinny, cichy, obojętny	G Fis7 h (A h h A h)

Rycerz bez skazy, co jak smok gruchotał	h A h h A h
Czerń (co jest czerń? Dzisiaj nie ma czerni)	A Fis7
Na jasnej twarzy ślad grotu i cnota,	h A h h A h
Której się Longin radośnie wyzbyłby	A D
Po tym, jak jednym ciosem zerwał trzy łby	e h
Ludzi, o których wierzył - że niewierni...	G Fis7 h (A h h A h)

Lecz przecież krew ta jest tak miła Bogu	D A
Że zaraz kreskę w niebieskim rejestrze	D A
Zarabiał szlachcic siekąc tępych wrogów	h G
Co tylko po to wchodzili w granice	Fis
Słabej, lecz wiecznej Rzeczypospolitej	h
Aby się mogła na ich trupach wesprzeć	G Fis h (A h)

Kiedy Zagłoba pił miód (nie dla chamów)	h A h h A h
Picie to było inne, niż Bohuna:	A Fis7
Horyłka, beczka dziegciu, wymiar stanu	h A h h A h
Nieszczęśliwego, dzielnego Kozaka,	A D
Co śmiał kniaziównę kochać - zawadiaka -	e h
Cham, co boskiego się nie zląkł pioruna.	G Fis7 h (A h h A h)

I na paliki zaostrzone świeżo	D A
Gładko nizali się stron cierpiętnicy.	D A
Król płakał, modlił się, głęboko wierząc	h G
Że hekatomba historię oczyści	Fis
Jak wiatr las czyści ze sczerniałych liści	h
By pole bitwy gniło dla winnicy.	G Fis h (A h)

- Krwi, krwi, krwi! - krzyczał pan Zagłoba	h A h h A h
I krew się lała sprawiedliwie, szczodrze;	A Fis7
Lecz pan Longinus, rycerstwa ozdoba	h A h h A h
Nie mógł pozornych tryumfów być już świadkiem,	A D
Grymasem śmierci dając znać ukradkiem	e h
Że wie zbyt wiele, by było mu dobrze.	G Fis7 h (A h h A h)