Osły i ludzie
| Dosiadł mnie osioł okrakiem | d |
| I rykiem obwieścił donośnym | a |
| Że na wierzchowcu takim | d |
| Będzie jeźdźcem wolności | a |
| Wbił mi w żebra ostrogi | d |
| Wepchnął do ust kostkę cukru | a |
| Chwostem tnąc w poprzek nogi | d |
| Zmusił bez trudu do truchtu | a |
| Zaduch ośli mnie dusi | d |
| Jestem kloaką jeźdźca | a |
| Bo co spod ogona wypuści | d |
| Na moich gromadzi się plecach | a |
| Małpy śpiewają mu pieśni | d |
| I łaską zwą co jest musem | a d |
| On ryczy nad uchem: nie śpij! | d |
| I już nie truchtem już kłusem | a d |
| Mija nas inny wierzchowiec | d |
| Z wysiłku ogłuchł i oślepł | a |
| Osioł go kopie po głowie | d |
| Cień jego uszy ma ośle | a |
| Nikt już nie mówi po ludzku | d |
| Śmiechem i rykiem się chwalą | a d |
| Głaszczą i chłoszczą do skutku | d |
| Kłus nasz przechodzi w galop! | a d |
| Pędzę na zgiętych kolanach | d |
| Więcej niż znieść mogę znoszę | a |
| Aż świta myśl niesłychana | d |
| I ludzką głowę podnoszę | a |
| To nic że ostrogi bodą | d |
| Szpicruta nad uchem gra! | a d |
| To jeździec stworzony pod siodło | d |
| I jeźdźca dosiąść się da! | a d |
| d | |
| I jeźdźca dosiąść się da! | a d |