Ofiara

Pijany listonosz ze świata modliszek	a
Przywozi mi listy, i niszczy mi ciszę,	a
Której nie ma i tak;	F0 E7
Bo jest dziecko moje i sny atomowe,	a
I myśli myśliwce co są odrzutowe -	a
Ich huk - to dla mnie - znak.	F0 E7
Znak!	a

I cóż, że podłogi są wypastowane,	a
Że zegar służąca nakręca co rano,	a
Wczorajsze umyje szkło...	F0 E7
Któż wie, kiedy Skrzynia się sama otworzy	a
Na głos - nam nieznany - ze znanych przestworzy	a
By rzec, że stało się - To!	F0 E7
To!	a

Co wtedy mam robić na drewnianym ganku	a
Z brwią troski, w krawacie - i nad filiżanką	a
Z bezwzględnym fusem na dnie?	F0 E7
Jak dziecko ocalić? Ma chore migdałki	a
Nie mogę w zagładę wszak wkroczyć - bez walki -	a
Nie jego bierzcie, lecz mnie!	F0 E7
Lecz mnie!	a

A tu brać nikt nie chce, choć siódmych trąb brzmienia	a
Co chwilę mnie budzą i chęć odkupienia	a
Do gardła podchodzi mi.	F0 E7
Kochanek żony drwi kwaśnym oddechem,	a
Więc może odkupię ich grzech - moim grzechem -	a
Służąca, co szkło myje - lśni...	F0 E7
Lśni!	a

Jej, obcej wywnętrzyć się można naprędce	a
Z najgłębszych tajemnic, gdy proszą już ręce	a
W imieniu napiętych ud.	F0 E7
Poświadczy krucyfiks, stół, piec, fisharmonia,	a
Że to, co trzymałem przy ustach i w dłoniach	a
To była prośba o cud.	F0 E7 a

Więc lekarz rodziny, adwokat i żona	a
Oświadczą, że śnię, że zabawa skończona,	a
Że rozwód i wyjazd stąd...	F0 E7
Kochają się, jechać chcą gdzieś do Australii,	a
Więc rozumiecie, że muszę podpalić	a
Ten dom, by pojęli błąd!	F0 E7
Ich błąd!	a

Płomienie z kredensów, wykładzin i krzeseł,	a
Grzyb dymu, co pustym się niebem poniesie -	a
To wszystko, co mogę dać	F0 E7
By oni potrwali, zajęli się dzieckiem,	a
By mogli choć czas jakiś jeszcze bezpiecznie	a
Z życia, co warte - brać!	F0 E7
Brać!	a

Ach, płacz był i krzyki i desek jęk w żarze,	a
Po czym mnie biali gonili lekarze,	a
Za lęk, za przestrogę, za ból -	F0 E7
- Niech spali się dom, zanim świat się wypali -	a
Wołałem, gdy ręce mi sprawnie wiązali	a
Wywiązując się z ról...	F0 E7
Swych ról!	a

Sadziliśmy z małym gałązkę na brzegu.	a
Dziś musi z gałązki tej - krzywe być drzewo,	a
Lecz drzewo! Dla ludzi - strach!	F0 E7 a
Bo światłem to tylko - co nam prosto w oczy!	a
Człowiekiem - co człowiek krwi swojej utoczy -	a
Plus Leonardo i Bach.	F0 E7 a
Bo światłem to tylko - co nam prosto w oczy!	a
Człowiekiem - co człowiek krwi swojej utoczy -	a
Plus Leonardo i Bach.	F0 E7 a