| "Szanowny Panie Prezydencie Francji! |
| Piszę w sprawie mego męża, poety. |
| Od lat trzynastu w pełnej izolacji, |
| Od lat dwudziestu trzech zamknięty w twierdzy. |
| Siedzi przed murem w inwalidzkim wózku, |
| (Coś po torturach w kręgosłupie zaszło) |
| Był oskarżony o kontrrewolucję, |
| A pan podobno zna Fidela Castro. |
| Mąż mi pisał, że czuje się wolny |
| I to jest prawda - jest i będzie ze mną, |
| A ja po świecie błąkam się potwornym |
| I szukam kogoś, kto by się tym przejął." |
| "Szanowny Panie Prezydencie Stanów! |
| Piszę w sprawie mego męża, poety. |
| Od lat dwudziestu trzech izolowany, |
| Ma pojedynczą celę w ciężkiej twierdzy. |
| Prezydent Francji nie mógł nic poradzić, |
| A mąż mój cierpi za parę słów prawdy. |
| I chyba wiedział, że prawda go zdradzi, |
| Ale nie myślał, że zdradzi go każdy! |
| Pan się nie musi przejmować układem! |
| Proszę mi pomóc, perswazją lub siłą! |
| Mąż jest kaleką, marzeń nie ma żadnych, |
| Prócz tego byśmy wspólnie lat dożyli." |
| "Szanowny Panie Pierwszy Sekretarzu! |
| Piszę w sprawie mego męża, poety. |
| Ponad dwadzieścia lat podlega karze |
| Naprawdę nazbyt ciężkiej dla człowieka. |
| On nic nie zrobi, nic już nie napisze, |
| Będziemy żyli, jakby nas nie było. |
| On w swoim wózku przecież tylko myśli |
| O przyjaciołach, którzy już nie żyją. |
| Nie proszę łaski - proszę o pogardę, |
| Jeden wzgardliwy ruch wszechwładnej ręki. |
| Niech pan napisze: A poszli do diabła! |
| I odejdziemy. I skończą się męki." |
| Boże Jedyny, dzięki Ci za siłę, |
| Którą nam dałeś na te długie lata. |
| Bo, choć osobno - jesteśmy silniejsi |
| Od kata |
| Oraz od przyjaciół kata. |