Landszaft z kroplą krwi
| . | a A0 |
| Za oknem jest łąka, jak dżungla obfita | a |
| Źdźbeł, liści i łodyg w labirynt poryta | H7 |
| Przez niezmordowane dżdżownice. | F0 a |
| Za łąką - jezioro, w jeziorze dzieciaki | a |
| Pluskają się co dzień bez celu, dla draki, | H7 |
| By drżeć mieli o co rodzice. | F0 a |
| Jezioro się kończy łagodnym wzniesieniem, | A d/A |
| Na którym się pasą pod wieczór jelenie | G C |
| I kosiarz się zmierzchem zachłyśnie. | F0 a |
| Wzniesieniem przesuwa się brzytwa liliowa | F0 a |
| I kroplą po ostrzu jej spływa krwi owal, | F0 a F |
| Gdy przetnie już słońce - jak wiśnię. | a A0 F0 a |
| a A0 | |
| Psy milkną, dzieciaki przestają rozrabiać, | a |
| W szuwarach histeria panoszy się żabia | H7 |
| I tryton w akwarium zamiera... | F0 a |
| I ty - nagle cicha - nie spuszczasz mnie z oka, | a |
| W bezruchu twych ramion jest prośba głęboka, | H7 |
| Bym blisko był - tutaj i teraz. | F0 a |
| To noc tylko - mówię - nie pierwsza... - przerywasz, | A d/A |
| Na usta dłoń kładziesz, kapłanka żarliwa, | G C |
| Bym w złą czegoś nie rzekł godzinę. | F0 a |
| Objęta - w przeczutą wsłuchujesz się grozę, | F0 a |
| Za ścianą świat miota się w telewizorze | F0 a F |
| Na własną się łaszcząc padlinę. | a A0 F0 a |
| a A0 | |
| Za oknem nic nie ma, nic nie ma, nic nie ma! | a |
| Więc trzymam się ciebie rękami obiema, | H7 |
| By wiedzieć, że chociaż ty jesteś. | Es0 a |
| I toczy nas noc po przepaściach ciemności, | a |
| Splecionych jak węże w znak nieskończoności, | H7 |
| Swych skór ogłuszone szelestem. | Es0 E |
| Podwójne nam tętno godziny odmierza, | a |
| Leżymy pośrodku rybiego pęcherza | H7 |
| I ciemne unosi nas morze. | Es0 a |
| Nie od nas zależy, co z nami się stanie, | F B0 d A |
| Więc ujrzeć próbuję na drżącej membranie | d A F0 F |
| Zmierzch, łąkę i dzieci w jeziorze. | a A0 F0 a |
| a A0 | |
| Za błoną się wiją płomieni jelita, | a |
| Krtań ognia zmiażdżone dżdżownice połyka, | H7 |
| Aż przestrzeń od żaru drga. | F0 a |
| I pęka nasz pęcherz, jak mydlana bańka... | a |
| Leżymy bezbronni na dłoni poranka | H7 |
| Nie w mocy, by cieszyć się z dnia. | F0 a |