Gdy przypłynie okręt nasz
| O, przyjdzie taki czas - gdy przestaną wiatry wiać |
| i ucichnie natychmiast wszelki powiew |
| cisza zapanuje w krąg - co poprzedza dziki sztorm |
| gdy przypłynie okręt nasz |
| będzie rozstąpienie mórz - i spełnienie wielkich wróżb |
| będzie brzegów falowanie i trzęsienie |
| i przypływu zagrzmi ton - i wichury ryknie dzwon |
| i nastanie rozwidnienie |
| Ryby w toni zdejmie śmiech - zawtórują stada mew |
| i co tylko żyje, zboczy z drogi |
| każda skała, każdy głaz - dumnie się wyprężą wraz |
| gdy przypłynie okręt nasz |
| tamta bałamutna pieśń - co ma okręt z kursu zwieść |
| do ich ust zawróci nieczytelna |
| a kajdany mórz - popękają wszerz i wzdłuż |
| i na wieki na dnie legną |
| A my przestawimy grot - a my zaśpiewamy w głos |
| okręt ku brzegowi będzie sunął |
| i na każdą padnie twarz - na pokładzie słońca blask |
| gdy przypłynie okręt nasz |
| Dla znużonych naszych stóp - złoty piasek właśnie tu |
| rozpostrze kobierzec najwspanialszy |
| a najmędrsi spośród nas - wszem przypomną jeszcze raz |
| że świat cały na nas patrzy |
| A gdy z głębokiego snu - raptem nasz się zbudzi wróg – |
| nie uwierzą, że to dzieje się na jawie |
| więc uszczypną mocno się - straszny ich napełni lęk |
| gdy przypłynie okręt nasz |
| będą błagać, łkać nam, że - naszą wolę spełnią, lecz |
| my im na to z burt: Dni wasze policzone |
| spotka ich Goliata los - fala wciągnie ich na dno |
| niczym wojska faraona |