Ballada Pozytywna
| Położymy płasko uszy, |
| Pysk na kłódkę, ogon w ruch. |
| Skowyt niech się tłucze w duszy, |
| Kasza niech napełnia brzuch. |
| Przecież tylko o to chodzi, |
| Żeby hołdów było dość. |
| Ta dłoń skarci, co nagrodzi - |
| Jeden kształt ma kij i kość. |
| Nikt mi nigdy tego nie da, co mi moja buda da! |
| Buda moja! Buda moja! Buda moja! Buda ma! |
| Zapomnimy dawne razy, |
| Wyliżemy gorycz z blizn. |
| Gesty starczą za rozkazy, |
| A za gesty starczy gwizd. |
| Jeśli kochasz swoją budę, |
| To pokochaj łańcuch swój! |
| Śmierdzi gnojem twój ogródek? |
| - Przecież to twój własny gnój! |
| Nikt mi nigdy tego nie da, co mi moja buda da! |
| Buda moja! Buda moja! Buda moja! Buda ma! |
| Zanim na złodzieja z kłami |
| Skoczysz w swej najkrwawszej z pian, |
| Czekaj, aż ci ktoś oznajmi, |
| Kto tu złodziej, kto twój pan. |
| Kto potopił ci szczenięta, |
| Słuch i węch zabierze, nim |
| Przyjdzie święta, choć przeklęta |
| Pieska śmierć po życiu psim. |
| Nikt mi nigdy tego nie da, co mi moja buda da! |
| Buda moja! Buda moja! Buda moja! Buda ma! |
| Gdy zapomnisz już, żeś w pola |
| Jął pod płotem tunel ryć, |
| Wtedy, ile tylko wola - |
| Będziesz wyć mógł, wyć i wyć! |
| Nikt mi nigdy tego nie da, co mi moja buda da! |
| Buda moja! Buda moja! Buda moja! Buda ma! |