Ballada o windzie

Wbiegam do sieni, mijam ludzi	a E
Drzwi windy otwierają się,	a d
Wchodzę, zamykam, naciskam guzik	a d
I razem z windą w górę mknę!	E a
Twarz ma zadowoleniem lśni,	a E
Swych dłoni zacieram aksamit...	a d a
Wtem światło gaśnie! Gasną sny:	a d
Stoję pomiędzy piętrami!	E a

Otwieram więc wewnętrzne drzwi	F a
Szukając jakichś dziur,	F E a
Ale za drzwiami nie ma nic –	F a
Szary kamienny mur!	E a

W przestrzeni tkwię, bo muszę tkwić.	F a
Dlaczego ja właśnie utkwiłem?	F E a
Jeszcze nie tam gdzie chciałem być,	d a
A już nie tam gdzie byłem...	F E a

Coraz paniczniej rzucam się w windzie,	a E
Od bicia w mur już serce rwie	a d
I wciąż się łudzę że ktoś przyjdzie	a d
I z klatki tej uwolni mnie.	E a
Że ktoś mi najpierw serca doda	a E
A potem swą pomocną dłoń	a d a
Poprzez wykuty otwór poda	a d
Abym się mógł przedostać doń.	E a

Lecz nie usłyszy nikt już mnie	F a
I nikt nie poda ręki mi,	F E a
Bo każdy własną windą mknie	d a
I między swymi piętrami tkwi.	F E a