Ballada o istotkach

W skromnej skorupce z błotka	a E
Żyła sobie istotka	E a
Miała rączki i nóżki	a E
I małe zręczne paluszki	E a
Ojojoj, ojojoj, małe zręczne paluszki.	d a E a

I w owej skorupce wiotkiej	a E
Wiodła żywocik swój słodki.	E a
Aż raz mruknęła - cholera!	a E
To błotko mnie uwiera!	E a

Rozbiła błotko młotkiem	a E
I świat ujrzała słodki	E a
I łąkę pełną stokrotek	a E
A na niej mnóstwo innych istotek.	E a

Istotki piszczały, prychały,	a E
Po pyszczkach się drapały.	E a
Potem zaklęły krewko	a E
I zbudowały państewko	E a
Ojojoj, ojojoj, zbudowały państewko.	d a E a

Nauczyły się owe istotki	a E
Nosić kapturki i botki,	E a
Wycięły wszystkie stokrotki	a E
I poustawiały płotki.	E a

Podzieliły się na klasy:	a E
Pierwsza klasa - grubasy	E a
Druga klasa - bimbasy	a E
Trzecia klasa - chudziasy.	E a
Ojojoj, ojojoj, strasznie chude chudziasy.	d a E a

Tyrają biedne chudziasy,	a E
Gdy w totka grają grubasy	E a
Bimbają sobie bimbasy	a E
Szczęśliwe po wieczne czasy!	E a
Ojojoj, ojojoj, szczęśliwe po wieczne czasy!	d a E a

Aż krzyknął chudzias: Jezus Maria!	a E
Stworzymy proletariat!	E a
I on to nas uchroni	a E
Od wyzyskiwaczy srogich!	E a
Ojojoj, ojojoj, od wyzyskiwaczy srogich.	d a E a
Ojojoj, ojojoj, bardzo srogich.	d a E a

Świat się zmienił od tego czasu:	a E
Schudł grubas, tyrają bimbasy,	E a
A proletariat utył	a E
W polityce obkuty!	E a

I morał stąd wynika	d a
Nie licz na wyrobnika!	E a
I morał stąd wynika	d a
Nie licz na wyrobnika!	E a