Ballada o bieli
| Są narody, które znają | a |
| W dziejach swoich każdy kamyk | a a/H a/C E/H (F E) |
| Tak że mało o to dbają - | a |
| A my mamy - Białe Plamy. | a a/H a/C G/H |
| Plam tych biel - historię naszą | d |
| Skupia w sobie, niby w lustrze: | d a |
| Wizje czasów, które straszą, | F |
| Wizje - których się nie ustrzec. | F e (F E) |
| Po Syberii Białej Plamie | a |
| Idzie tłum zesłańców pieszo | a a/H a/C E/H (F E) |
| I zapada w tłumną pamięć | a |
| Typ w papasze i z pepeszą | a a/H a/C G/H |
| W Białej Plamie słusznych jatek | d |
| Biało nowa gwiazda świeci | d a |
| Nad rozpaczą białą matek, | F |
| Którym odebrano dzieci. | F e (F E) |
| W białym dole białym wapnem | d |
| Białe czaszki przysypali | d a |
| Biało podpisane pakty, | F |
| Biało się Warszawa pali. | F e (F E) |
| W bieli plam, jak w światła bieli | a |
| Tamten świat się nam ukazał: | a a/H a/C E/H (F E) |
| Nic dziwnego, że się wzięli, | a |
| Żeby plamy te wymazać. | a a/H a/C G/H |
| Wszystkie barwy krzywd w narodzie | d |
| Żyją w świetle Białych Plam. | d a |
| Cóż posłuży ku przestrodze, | F |
| Kiedy je wymażą nam? | F e (F E) |
| Wieczna przyjaźń, wieczna zgoda, | d |
| Wieczne zadośćuczynienie, | d a |
| Wieczna wdzięczność dla "naroda", | F |
| Który przyznał nam cierpienie. | F e (F E) |
| Tak się nam dziejowy dramat | a |
| Kończy scenką dopisaną: | a a/H a/C E/H (F E) |
| Miast pointą, co nam znana - | a |
| Wymazaną białą plamą. | a a/H a/C G/H |
| Tak się nam dziejowy dramat | d |
| Kończy scenką dopisaną: | d a |
| Miast pointą, co nam znana - | F |
| Wymazaną białą plamą. | F E a |