| Mam czarno-biały świata obraz | D A7 D |
| Rzecz ponoć bardzo to niedobra | h Fis7 h |
| Bo może jeszcze wróg się obra- | G A D G |
| Zić, że nie widzę w nim partnera | D A7 D |
| Przez to mozaika mi umyka | D A7 D |
| Wewnętrznych wstrząsów polityka | h Fis7 h |
| Którego bezlitośnie tykam | G A D G |
| Złaszam, oczerniam, poniewieram | D A7 D |
| Cieszy mnie krytyka tak szczera | D A7 D |
| Bowiem dowodzi, że docieram | h Fis7 h |
| Do tego, o co chcą się spierać | G A D G |
| Ludzie myślący, a więc – żywi | D A7 D |
| Gdy nagła bierze mnie cholera | D A7 D |
| Lub, kiedy już bezsilność zżera | h Fis7 h |
| Jest coś, w czym łatwo powybierać – | G A D G |
| Wszechłagodzący relatywizm: | D A7 D |
| Nie całkiem jest cywilem – cywil | h Fis h |
| Nie tacy białowłosi — siwi | h Fis h |
| Nie-obrzydliwi – obrzydliwi | h Fis h A |
| Lecz w końcu wszyscy mili Bogu: | D A D |
| – Zdają się mówić ci poczciwi | h Fis h |
| Jakby nie wiedząc, że ich cywi- | h Fis h |
| Lizacja każdą myśl wykrzywi | A D A D A |
| A Bóg ich Bogiem – Dekalogu | D A7 D |
| Zawsze tęsknotą ludzi małych | D A7 D |
| Porządek świata będzie stały | h Fis7 h |
| Wieczne sojusze i podziały | G A D G |
| Choćby najwyższej ceny warte | D A7 D |
| I to jest obraz czarno-biały | D A7 D |
| Jakby się mrówki dogadały | h Fis7 h |
| Że wspólnym domem ich wspaniałym | G A D G |
| Ma jedno być mrowisko – martwe | D A7 D |
| A w mojej bieli – migotliwe | D A7 D |
| Barwy ratują to, co żywe | h Fis7 h |
| Co moja czerń obraca wniwecz | G A D G |
| Jak, kiedy światła nagle gasną | D A7 D |
| Dusze subtelne i wrażliwe | D A7 D |
| Nie chcą uwierzyć w byt kontrastów – | h Fis7 h |
| Ja z pragnień – jedno mam żarliwe: | G A D G |
| Móc widzieć ciemność | D A7 D |
| Widzieć jasność |