Starość Owidiusza

- Cóż, że pięknie, gdy obco - kiedyś tu będzie Rumunia	C
Obmywana przez fale morza, co stanie się Czarne	C
Barbarzyńcy w kożuchach zmienią się w naród ambitny	C
Pod Kolumną Trajana zajmując się drobnym handlem	a e G

Umrę, patrząc z tęsknotą na niedostrzegalne szczyty	C
Siedmiu wzgórz, które człowiek zamienił w Wieczne Miasto	C
Skąd przez kraje podbite, z rąk do rąk - niepiśmiennych	C
Iść będzie i nie dojdzie pismo Augusta z łaską	a e F G C

Nie ma tu z kim rozmawiać, zwój wierszy wart każdej ceny	a
Ciała kobiet ciekawych brane pośpiesznie, bez kunsztu	a e
I bez szeptów bezwiednych - chłoną nie dając nic w zamian	H
Białe nasienie Imperium w owcą pachnącym łóżku	G F G C

Z dala od dworu i tłumu - cóż to za cena wygnania	C
Mówiłem wszak sam - nad poezją władza nie może mieć władzy	C
Cyrku w pustelnię zamiana spokój jednak odbiera	C
Bo pyszniej drażnić Cesarza, niż kupcom za opał kadzić	a e G

Rzymu mego kolumny! Wróg z murów was powydziera	a
I tylko we mnie zostanie czysty wasz grecki rodowód	a e
Na nim jednym się wspieram tu, gdzie nie wiedzą - co Grecja	H
Z szacunkiem śmiejąc się z czci, jaką oddaję słowu	G F G C

Sen, jedzenie, gra w kości do bólu w schylonych plecach	a
Wiersz od ręki pisany dla tych, którym starczy - co mają	a e
Piękna tu nikt nie obieca, za piękno płaci się złotem	H
Pojąłem, tworząc tu, jak z Ariadny powstaje pająk	G F G C

Na pajęczynie wyrazów - barwy, zapachy i dotyk	C
Łąki, pałace i ludzie - drżący Rzym mojej duszy	C
Geometria pamięci przodków wyzbyta brzydoty	C
Zwierciadło żywej harmonii diamentowych okruszyn	a e G

Stoją nade mną tubylcy pachnący czosnkiem i czuję	a
Jak zmieniam się w list do Stolicy, który nikogo nie wzrusza	a e
Kiedyś tu będzie Rumunia, Morze - już Czarne - faluje	H
I glebą pieśni się staje ciało i świat Owidiusza	G F G C